Stanowi drugi tom opracowań poświęconych turniejom bokserskim na Igrzyskach Olimpijskich. Dotyczy turnieju na
Olimpiadzie w Rzymie w 1960 r., kolejnego po niezbyt fortunnych, omówionych w pierwszym tomie, zawodów pię-
ściarskich na IO w Melbourne w 1956 r.
Autor obszernie i wnikliwie przedstawia przyczyny niepowodzenia polskich bokserów podczas Igrzysk Olimpijskich
w Melbourne oraz podjęte środki zaradcze w latach 1956–1960, mające na celu zbudowanie takiej drużyny reprezen-
tacyjnej, która uzyska znakomite osiągnięcia podczas Olimpiady w Rzymie. Omawia sytuacje w polskim, europejskim
i światowym boksie w owym czasie oraz proces budowania optymalnego składu olimpijskiej reprezentacji. W okresie
międzyolimpijskim, w szczególności na turniejach o Mistrzostwo Europy w 1957 i 1959 r., pięściarze polscy uzyskali
korzystne rezultaty wzbudzające optymizm przed olimpijską konfrontacją.
I tym razem, na IO w Rzymie, reprezentowali Polskę znakomici pięściarze, we wszystkich dziesięciu wagach.
Nie zawiedli, zaprezentowali się wyśmienicie. Zdobyli siedem medali, jeden złoty (Kazimierz Paździor), trzy srebrne
(Jerzy Adamski, Tadeusz Walasek, Zbigniew Pietrzykowski) i trzy brązowe (Brunon Bendig, Marian Kasprzyk, Leszek
Drogosz). Książka zawiera omówienie sytuacji w światowym boksie, obejmujące głównie medalowe szanse uczestni-
ków turnieju w poszczególnych wagach, ze szczególnym uwzględnieniem notowań pięściarzy polskich. Autor szeroko
przedstawia przebieg olimpijskiej rywalizacji oraz jej rezultaty, dodaje własny komentarz. A nadto odtwarza sportowe
dokonania uczestników turnieju olimpijskiego po jego zakończeniu, tak bokserów polskich, jak i reprezentantów innych
państw, w szczególności późniejsze osiągnięcia olimpijczyków na zawodowych ringach.