OPOWIADANIA WARSZAWSKIE

Autor: Piotr Pągowski

Pisze on pięknie po polsku, nie po łacinie - jak i gdzie lekarza uczono tak pisać. Piotr Pągowski - to nazwisko, literackie nazwisko, warto zapamiętać.

Jego proza utkana jest z czegoś zwiewnego, tajemniczego, do końca niepojętego. Przywołuje chwilami Margueza z jego baśniowymi, metaforycznymi motylami, z jego podświadomymi doznaniami - tyle, że tutaj nie ma nic z patosu, nikt tu o nic w zasadzie nie walczy, o nic na ogół się nie bije, raczej nie ma wygranych i przegranych, zda się, że każdy mniej więcej jedzie na tym samym wózku. Dzieje się to często jakby na pograniczu realnego bytu, gdzie chwilowo i od niechcenia jesteśmy świadkami wewnętrznych zmagań człowieka otoczonego niby pajęczyną, nie do końca poznaną materią tego świata.

Autor obdarza zainteresowaniem szarych prostych ludzi, których jednak życie zmusza do szukania dróg jakiegoś wyjścia z tej smutnej beznadziei, którą ich los tak hojnie obdarzył. Owi bohaterowie to najczęściej ludzie zaplątani w jakiś międzyczas, w jakieś tu i teraz, ulotne zjawiska. Ciągle powraca lejtmotyw - przemijania, smutku z poczucia, że życie jest poniekąd na niby, nierealne, prowadzi niewiadomo dokąd. Jest jak ślepą ulica, w którą się ktoś zaplątał kompletnie nie zdając sobie z tego sprawy.

Jak bardzo ludzkie, ciepłe, ale pełne pytań i niepokoju jest: spojrzenie Pągowskiego na świat widzialny, namacalny czy ten jedynie przeczuwamy. Jak bardzo niejasny jest los człowieka. Jak bardzo potrafi być on tragiczny, kiedy zdarza się to, co odbiera wszelką nadzieję i pozostawia jedynie prowadzącą do szaleństwa rozpacz.

Wszystkie te piękne; mądre opowiadania są subtelnym, a zarazem mocnym wołaniem o sens ludzkiej egzystencji tu i teraz.

Elżbieta Cebo

Siła artystyczna prozy Pągowskiego zasadza się nie tyle na kreacji postaci, bo to nie są ludzie o wyraźnie sprofilowanych osobowościach, typy niepowtarzalne [brak indywidualizacji języka], osobnicy wtopieni w tło. Tkwi ona raczej w bardzo dyskretnych napomknieniach, retardacjach motywów, które przy pierwszym czytaniu mogą umknąć naszej uwadze i dopiero podczas ponownej lektury odkrywamy urodę tej prozy ściszonej, utrzymanej w subtelnych szarościach, monochromatycznej, nieco tajemniczej, ale mądrej. Istota poszczególnych opowiadań zawęźla się bardzo często w mało zauważanym, jakby mimochodem rzuconym szczególe, który ogniskuje całość.

Z recenzji „Opowiadań". Ziemowit Skibiński