Stanowi trzeci tom opracowań poświęconych turniejom bokserskim na Igrzyskach Olimpijskich. Dotyczy turnieju na
Olimpiadzie w Tokio w 1964 r., kolejnego po udanych dla polskich pięściarzy, omówionych w drugim tomie, zawodach
pięściarskich na IO w Rzymie w 1960 r.
Autor obszernie i wnikliwie przedstawia stan czołówki polskiego pięściarstwa po Igrzyskach Olimpijskich w 1960 r.
oraz przedsięwzięte działania zmierzające do utrzymania reprezentacyjnej drużyny na poziomie zespołu występują-
cego na Olimpiadzie w Rzymie, a w miarę możliwości do uzyskania jeszcze większych sukcesów. Omawia sytuację
w polskim, europejskim i światowym boksie w owym czasie oraz proces budowania optymalnego składu olimpijskiej
reprezentacji. W okresie międzyolimpijskim, w szczególności na turniejach o Mistrzostwo Europy w 1961 i 1963 r.,
pięściarze polscy uzyskali mniej korzystne aniżeli oczekiwane rezultaty i olimpijski występ pięściarzy stanowił w pew-
nym stopniu niewiadomą.
Reprezentanci Polski zaprezentowali najwyższą klasę. Zdobyli siedem medali, w tym trzy z najcenniejszego, złotego
kruszcu (Józef Grudzień, Jerzy Kulej, Marian Kasprzyk), jeden srebrny (Artur Olech) i trzy brązowe (Józef Grzesiak,
Tadeusz Walasek, Zbigniew Pietrzykowski). Było to niewyobrażalne, niebotyczne, niezwykle trudne do powtórzenia
osiągnięcie. Autor szeroko przedstawia przebieg olimpijskiej rywalizacji, jej rezultaty oraz opatruje je własnym komen-
tarzem. Odtwarza nadto sportowe dokonania uczestników turnieju olimpijskiego po jego zakończeniu, tak bokserów
polskich, jak i reprezentantów innych państw, w szczególności późniejsze osiągnięcia olimpijczyków na zawodowych
ringach. Opracowanie stanowi cześć trzecią, większej całości, w której, wg planów autora, każdy następny tom będzie
stanowił omówienie i analizę kolejnego bokserskiego turnieju olimpijskiego.